बर झालं
या जमिनीत ,एकदा स्व:तला गाडून घेइन म्हणतो.....
चार दोन पावसाळे बरसुन गेले
की रानातल झाड बनून
परत एकदा बाहेर येइन ..
म्हणज़े मग मझ्या
झाडावरच्या पानापानातुन ,देठादेठावर,
फ़ांदीफ़ांदीला मीच असेन.
येणारे जाणारे क्षणभर थबकून, सुस्कारत म्हणतील -
"बर झालं हे झाड इथे आला !!!
अगदीच काही नसण्यापेक्षा.!!"
आणि पानापानातून माझे चेहेरे , त्यांना नकळत न्याहळत खुद्कन हसतील...
माझ्या पानांतुन वाट काढणार्‍या सुर्यकिरणांबरोबर
माझं हसू आणि झुळुक श्वास्,
माझ्या सावलीतल्या लोकांवर पसरून देइन..
त्यांच्या घामाचे ओघळ माझ्यासावलीत सुकताना हळुच म्हणेन -
" बर झाल मी झाड झालो.
अगदिच काही नसण्यापेक्षा...!"
माझ्या अंगाखांद्यावर
आत्तापर्यत हूल देणारी ती स्वप्निल पाखरं
आता त्यांच्याही नकळत माझ्या अंगाखांद्यावर झोके घेतील....
त्यांचि वसंतांची गाणी उडत माझ्याकानी येतिल...
ति म्हणतील -
"बर झाल हे झाड इथे आला.
नाहीतर सगळा रखरखाटच होता !!!
याच जागी आपल्यामागे लागलेला तो वेडा कवी कुठे गेला.
मी पान सळसळवत कुज़बुजीन-
"बर झाल मी झाड झालो...
वेडा कवी होण्यापेक्षा."
आणखी काहि वर्षानी
मी सापडत नसल्याचा शोध
कदाचित, कोणालातरी लागेलही......
एखाद्या बेवारस, कुठल्याही.....
पण आनंदी चेहर्‍याच्या शवापुढे
ते माझ्यानावाने अश्रु ढाळतील.
माझि वेडी गाणी आठवत
कोणी दोन थेंब अधिक टाकेल.
आणि...
माझ्याच चितेच्या लाकडासाठी
माझ्याचभोवती गोळा होत
घाव टाकता टाकता ते म्हणतील -
"बर झाल हे झाड इथे आला..
अगदिच लांब जाण्यापेक्षा."
माज्यावरती 'कोणी मी', राख राख बनताना
धूर सोडत हळुच म्हणेन -
"बरं झालं मी झाड झालो
अगदीच कुजून मराण्यापेक्षा....."
बरं झालं मी झाड झालो
संदीप खरे
No comments:
Post a Comment